Drezno
Późnobarokowy zespół architektoniczny znajdujący się w centrum Drezna. Jest zaliczany do najbardziej znaczących budowli późnego baroku w Europie. Określenie "Zwinger" pochodzi od pierwotnego położenia budynku, pomiędzy zewnętrznymi i wewnętrznymi murami obronnymi.
Wzniesiony w latach 1711–1728 przez Matthäusa Daniela Pöppelmanna na życzenie Augusta II. August II zamówił budynek, w którym miały odbywać się różne uroczystości. Architekt Pöppelmann stworzył budynek w stylu późnobarokowym. Zbudowany na planie prostokąta z wewnętrznym dziedzińcem, który otoczony jest ogrodem z fontannami, bramą koronną, pawilonami. W późniejszym okresie August II sprowadził tutaj swoje zbiory egzotycznych roślin, a także porcelany. Do dnia dzisiejszego Zwinger wykorzystywany jest do prezentowania wystaw. W Zwingerze znajduje się także Rüstkammer – zbrojownia, która jest zbiorem różnych historycznych broni. Szczególnie warte zobaczenia są zbiory porcelany, w których znajduje się zarówno chińska porcelana z XV wieku, jak i znane w całych Niemczech wyroby porcelanowe z Miśni.
Zwinger - Galeria Obrazów Starych Mistrzów (niem. Gemäldegalerie Alte Meister)
Grünes Gewölbe
Zielone Sklepienie – galeria sztuki i skarbiec. Uważane jest za jeden z największych zbiorów klejnotów w Europie mieści się w salach Zamku Rezydencyjnego w Dreźnie. Nazwa pochodzi od malowanych w kolorze zieleni malachitowej ścian sali, które obecnie pokryte są taflami luster. Zbiory eksponowane są w dwóch zespołach pomieszczeń: „historycznym" i „nowym Zielonym Sklepieniu", obydwu mieszczących się w zachodnim skrzydle Zamku
"Procession of Princes"
Jest jedną z największych nowożytnych budowli sakralnych wzniesionych na terenie Saksonii. Świątynia w stylu późnego barokuzostała wzniesiona na zlecenie Augusta III Sasa przez włoskiego architekta Gaetano Chiaveriego w latach 1739-1751.
Katedra Świętej Trójcy (Hofkirche)
Zamek Rezydencjonalny książąt Saksonii, przykład sztuki renesansowej i barokowej znajdujący się w Starym Mieście.
Obecny zamek ma 800-letnią tradycję. Już w wieku XII kiedy to przodującą rolę odgrywała siedziba w Miśni istniał tutaj niewielki zamek, o czym świadczą fundamenty znajdujące się pod główną wieżą. W 1382 roku powiększono rezydencję, w 1471 wzniesiono obecne skrzydło zachodnie. Gdy Drezno stało się w 1485 roku stałą rezydencją władców, nastąpiła przebudowa średniowiecznego zamku w budowlę renesansową. W 1530 roku na wysokości bramy północnej został wzniesiony reprezentacyjny zamek mieszkalny, którego budowę zlecił książę Jerzy Brodaty. Dlatego też ta część kompleksu nazywana jest dzisiaj budowlą Jerzego zaś wejście do budowli znane jest jako brama Jerzego. W 1547 roku zamek został ponownie rozbudowany w stylu renesansowym. Hans i Bastian Kramerstworzyli nazwaną później tzw. budowlę Moryca i oraz pozostałe skrzydła wokół dziedzińca.
W roku 1701 zamek częściowo spłonął. Do odbudowy August II Mocny zatrudnił znanych architektów i artystów, wśród nich twórcęZwingeru - Matthäus Daniel Pöppelmann. Wraz z Raymondem Leplatem i Johannem Melchiorem Dinglingerem stworzyli oni galerię sztuki Grünes Gewölbe (niem. zielone sklepienie), której nazwa pochodziła od barwy, na którą pomalowano ściany pomieszczeń - malachitowej zieleni.
W nocy z 13 na 14 lutego 1945, w trakcie alianckiego nalotu dywanowego na Drezno, zamek został zbombardowany i spłonął. Kilkufazowa odbudowa trwała długo, aż do 2004, kiedy to zamek udostępniono zwiedzającym.
Zamek - Rezydencja Wettynów (Dresdner Schloss)
Malowidło ścienne zdobiące zewnętrzną ścianę gmachu „Langer Gang" ograniczającego od północy dziedziniec (Stallhof) dawnego średniowiecznego kompleksu królewskiej rezydencji w Dreźnie.
Kościół Marii Panny (Frauenkirche)
Barokowy luterański kościół znajdujący się na drezdeńskim Neumarkt. Ta monumentalna świątynia to jeden z najbardziej znanych i rozpoznawalnych w Europie zabytków protestanckiej architektury sakralnej. Największy na świecie obok katedry w Strasburgu budynek wzniesiony z piaskowca, jego kopuła to najokazalsza tego typu konstrukcja wykonana z kamienia wśród kościołów leżących na północ od Alp.
Semperoper
Promenada spacerowo-widokowa, położona w Dreźnie, w Niemczech. Stanowi ona północną, przylegająca do Łaby część odbudowanego w latach 90. XX wieku placu Neumarkt i zabudowy staromiejskiej.
Tarasy Brühla są elementem trasy spacerowej wiodącej nad Łabą i znajdującej się w najbliższym sąsiedztwie drezdeńskich atrakcji turystycznych. Zostały one zbudowane na pozostałościach drezdeńskich umocnień. Są oddalone od rzeki i oddzielone od niej jej terasamioraz nadrzeczną drogą, stanowiąc integralną całość ze ścianą zabudowy staromiejskiej i będąc zwieńczeniem muru zaporowego, skierowanego ku rzece. Na tarasy wychodzą wejścia i fasady budynków drezdeńskiego Starego Miasta, w tym Sądu Najwyższego Saksonii, Akademii Sztuk Pięknych i Albertinum.
Tarasy zawdzięczają nazwę Henrykowi Brühlowi, który na miejscu ich obecnego przebiegu w latach 1739-1748 wybudował dla siebiepałac. Dziesięć lat później cały okalający pałac teren, wraz z częścią nadrzeczną, został podarowany Brühlowi przez elektora saskiego w ramach nagrody za wprowadzenie innowacji w podatku od przyrostu wartości majątku.
Tarasy Brühla (Brühlsche Terrasse)
Pierwszy budynek operowy w Dreźnie w latach 1838-1841 wzniósł budowniczy Gottfried Semper (1803–1879). Był to królewski teatr dworski w kształcie rotundy wzorowanej na budowlach wczesnego renesansu włoskiego. Budynek przetrwał zaledwie 28 lat – spłonął 21 września 1869.
uż po czterech tygodniach po pożarze rozpoczęto budowę tymczasowego budynku teatralnego. W ciągu sześciu tygodni powstał budynek o 1800 miejscach, który drezdeńczycy nazwali żartobliwie „budą z desek”. 2 grudnia 1869 na otwarcie wystawiono „Ifigenię w Taurydzie” Goethego.
W roku 1871 rozpoczęto budowę nowego gmachu operowego. Przebywający za granicą Semper zgodził się zaprojektować nowy budynek. Budową kierował w latach 1871-1878 jego najstarszy syn Manfred (1838–1913). Budynek otrzymał bogatą dekorację rzeźbiarską. Obok wejścia stanęły postacie Goethego i Schillera, w bocznych wnekach elewacji postacie Szekspira, Sofoklesa, Moliera i Eurypidesa.
Podczas nalotu na Drezno w dniu 13 lutego 1945 budynek został zbombardowany i spalony.
Po wojnie ruiny zabezpieczono prowizorycznie. Dopiero w latach 1968-1976 wykonano prace studialne, przygotowujące do odbudowy.
24 czerwca 1977 wmurowano kamień węgielny. Głównym projektantem odbudowy został Wolfgang Hänsch. Zdecydowano się powiększyć scenę i widownię, by sprostać wymaganiom nowoczesnej techniki teatralnej. Ograniczono liczbę miejsc siedzących do 1300, zapewniając jednak doskonałą widoczność i akustykę.
Przy odbudowie zachowano architekturę według projektu Sempera. Dobudowano nowoczesny budynek, mieszczący salę prób, pomieszczenia pomocnicze i administracyjne.
13 lutego 1985, w czterdziestolecie zburzenia, na otwarcie opery wystawiono „Wolnego strzelca“ Karola Marii Webera – powtarzając ostatnie przedstawienie sprzed zburzenia w dniu 31 sierpnia 1944.
Po zjednoczeniu Niemiec opera otrzymała oficjalny tytuł „Sächsische Staatsoper“ (Saksońska Opera Państwowa).
Podczas powodzi w sierpniu 2002 wezbrane wody Łaby wyrządziły szkody o wartości 27 milionów Euro. Jednak 9 listopada 2002 opera wznowiła działalność.
Kościół Świętego Krzyża (Kreuzkirche)
Zbiory Porcelany (Porzellansammlung)
Ewangelicki kościół, którego historia sięga roku 1215. Wówczas w samym centrum Starego Miasta wzniesiono bazylikę pw. Św. Mikołaja. Obecną nazwę kościół otrzymał dopiero w 1388 roku, co związane było z darem margrabiego Henryka, który w 1234 ofiarował kościołowi cenną relikwię, fragment Krzyża Chrystusa.
Obecna wieża kościelna ma 94 m wysokości. Z niej pada światło na jasne kamienie, ukazujące ogrom szkód powstałych podczas bombardowania w 1945 r.
Zwiedzając Kościół warto pokonać 256 stopni i z wysokości 54 metrów podziwiać wspaniałą panoramę Drezna i okolicy. Przy okazji zobaczyć pięć dzwonów wykonanych z brązu, drugich co do wielkości w całych Niemczech (po katedrze w Kolonii). Masa największego z nich to 11,5 t. Na wieży znajduje się także zegar z 1957 roku, którego tarcza ma średnicę 3 metrów.
Albertinum
Pillnitz
Drezdeńskie muzeum Państwowych Zbiorów Sztuki. znajduje się na wschodnim końcu Tarasu Brühla.
Budowla powstała w latach 1559 - 1563. Służyła wówczas jako zbrojownia. Po przebudowie na muzeum w XIX wieku, budowla otrzymała nazwę Albertinum - ku pamięci Alberta I Wettyna. Między 1884 i 1887 rokiem powstał gmach w stylu renesansu, w którym Georg Treu (1843-1921) umieścił niezwykłe Zbiory Rzeźb. Przy bombardowaniu Drezna w 1945 roku Albertinum poniosło straszne szkody. Skarby sztuki zostały wywiezione do Związku Radzieckiego. Powróciły dopiero w latach 50. XX wieku.
Obecnie jedna z dzielnic Drezna, położona we wschodniej części miasta nad Łabą. Można się tam dostać autobusem, statkiem rzecznym komunikacji miejskiej i Drezdeńskiej Białej Floty, pieszo bądź rowerem po nadrzecznym bulwarze. Atrakcją turystyczną Pillnitz jest pałac w stylu japońskim.
Park wokół pałacu założono w 1539, podczas budowy kościoła. Budynki były później przebudowywane na styl barokowy i japoński, a pierwszy kościół zburzono. Następnie posiadłość otrzymała w darze hrabina Cosel, jedna z wielu kobiet Augusta Mocnego. Około 1724 roku część budynków odnowiono w stylu francuskim.
Obecnie w parku znajduje się między innymi oranżeria oraz kilkusetletnie drzewo kameliowe. Jest tu także wiele cennych roślin, nie należy jednak mylić parku w Pillnitz z ogrodem botanicznym, który w Dreźnie mieści się gdzie indziej. W obiektach pałacowych urządzono obecnie muzea.
